Blog

Eindelijk is het dan zover: Laatste Leven, het vervolg op Eerste Aarde is done. Sinds 28 juni 2024 is hij overal te verkrijgen. De reactie die ik kreeg op mijn boek Eerste Aarde waren zo leuk, dat toen ik nadacht over een nieuw boek, een vervolg me het meest aansprak. Ook al was het een op zichzelf staand verhaal, het voelde alsof er nog meer gedaan kon worden met de personages en de wereld. Ieder nieuw project is weer even bijzonder en op dit project kijk ik weer met veel voldoening terug. Van het bedenken van de verhaallijnen, het schrijven van de ruwe versie, tot aan het finetunen van de zinnen, het editten van het complete verhaal en het vormgeven van de stijl en cover. Het is ongelofelijk satisfying om zo’n project in z’n geheel te voltooien. Dat er dan ook nog mensen zijn die de moeite nemen om het te lezen, is voor mij een grote eer. Laatste Leven is hier te verkrijgen als paperback en ebook: Paperback: koop hem hier Ebook: koop hem hier Alvast ontzettend bedankt voor het lezen. Het is belangrijk om Eerste Aarde eerst te lezen alvorens aan Laatste Leven te beginnen. Maar dat spreekt voor zich.

Kunstmatige Intelligentie (AI – Artificial Intelligence) is de term van deze tijd en zal een ontwrichtende werking hebben in de komende vijf jaar. Dit jaar was er al veel commotie over de mogelijkheden van AI en de toekomstige problematiek in de arbeidsmarkt. Vooral analytische banen, financiële en juridische beroepen, grafische vormgeving en support stonden direct onder druk. En dat is nog maar het begin wanneer je kijkt naar de verbluffende snelheid waarmee AI zich doorontwikkeld. Als Self-Publisher ben ik altijd op zoek naar methoden om mijn boeken beter te maken. Een Self-Publisher moet vaak kundig zijn in alle facetten van het uitgeven en één persoon kan maar zoveel kennis in huis hebben. Nieuwsgierige geesten leren zichzelf makkelijk dingen aan, maar een expert wordt je vaak pas na vele hands-on uren. Zou ChatGPT als Redacteur kunnen dienen? Feedback op jouw verhaal Als beginnende schrijver is het moeilijk om feedback op je verhaal te krijgen: het kost mensen namelijk een hoop tijd om analytisch door jouw manuscript te lopen. Vrienden en familie doen dit graag, maar hebben vaak niet de beste kennis in huis om een professioneel oordeel te vellen, redacteurs kosten een hoop geld (en terecht, want zij steken een hoop tijd in jouw werk) en van uitgevers is het tegenwoordig al heel wat als überhaupt alleen al een afwijzing ontvangt, laat staan dat ze feedback op jouw manuscript geven. Er blijven weinig opties over om echt beter te worden in het schrijven van jouw verhaal. “Veel lezen en veel schrijven,” is iets wat men vaak zegt, en dat is natuurlijk de basis van iedere schrijver, maar soms zou het fijn zijn om eens met iemand te kunnen sparren over je werk. Samenwerken met Kunstmatige Intelligentie Toen ChatGPT uitkwam, werd er in de schrijverswereld niet bepaald positief op gereageerd. Op zich niet vreemd, aangezien het direct een bedreiging vormde voor alle schrijversberoepen ter wereld.Zelf zag ik zeker ook de potentiële kracht van AI, die in de toekomst magischere verhalen zou kunnen verzinnen dan welk persoon op aarde ooit. Sterker nog, als AI bijvoorbeeld alle boeken van Stephen King zou analyseren, zou het zijn vakmanschap kunnen voortzetten nadat de wereldberoemde schrijver er zelf niet meer is. Onsterfelijk geworden door zijn eigen repertoire.Of zal AI het nooit volledig overnemen, maar zal een samenwerking de ultieme fusie zijn? Jij en Chat, hand in hand, op weg naar perfectie? Je werk laten redigeren door ChatGPT Plus Toen begin dit jaar (Februari 2023) ChatGPT Plus uitkwam, werd het mogelijk om data in te laden en Chat deze data te laten analyseren. Handig om je Social Media gegevens in te voeren en bijvoorbeeld te laten analyseren welke content het best werkt, wat de beste tijd is om te posten en wie de meeste interactie hebben op jouw profiel, om vervolgens een Social Media Strategy Plan uit te laten draaien. Plotseling heb je een Social Media Marketing Strategist tot je dienst. Maar voor Self-Publishers heeft het vele andere voordelen. Denk bijvoorbeeld aan: En toen bedacht ik me: wat als ik ChatGPT mijn manuscript ga laten beoordelen? Zou dat werken? ChatGPT als Redacteur Kort antwoord: Ja en nee. Na veel onderzoek werd het duidelijk dat ChatGPT momenteel meer op kleinere stukken focust en niet op een geheel manuscript (geef het een paar maanden voordat dit een directe feature wordt), maar het verbaasde me wat voor gedetailleerde feedback ik al kon krijgen. Hieronder vind je een korte analyse m.b.t. de intro van mijn verhaal en ChatGPT’s commentaar: In bovenstaand voorbeeld zie je een korte analyse van een deel van de tekst. Het geeft een interessante kijk op je werk en geeft her en der tips op het gebied waar je om vraagt. Nou is het momenteel natuurlijk verre van perfect, maar geeft het een kijkje in de toekomst waarbij dergelijke functies gewoon in Microsoft WORD zullen worden ingebouwd, zoals Spellingcheck dat al lange tijd is. Naast gedetailleerde feedback is het ook mogelijk om ChatGPT te ondervragen n.a.v. het gelezen stuk: Zo krijg je duidelijke tips voor jouw verhaal, waarbij je verder in kan gaan op de specifiek genoemde punten en vragen naar voorbeelden. Dit zorgt ervoor dat je echt met “iemand” kan sparren over je eigen werk. Conclusie ChatGPT Plus is een geweldig alternatief om jouw tekst te laten controleren op niet alleen spelling en grammatica, maar ook op inhoud (verhaal, verloop, personages). Probeer het eens uit. Werk samen met ChatGPT Plus om ook feedback te krijgen op jouw verhaal en jouw manier van schrijven. Neem niet alles klakkeloos over, maar probeer altijd zelf te oordelen of je het eens bent met de gegeven suggesties. Wie weet kun je er bruikbare informatie uit halen. Hoe zie jij de ontwikkeling van AI in de schrijverswereld?

Bekijk hier de Boek Trailer van EERSTE AARDE, een sci-fi thriller over vier mensen wiens levens niet is wat het lijkt. Wanneer er een mysterieuze man op social media verschijnt en hen, met bewijs, laat zien wat hen wacht na de dood, breekt er een wereldwijde paniek uit, waarin ze moeten vechten om in leven te blijven. Boek Trailer voor Self Publishing Wat is er beter dan een boek te promoten door middel van een sfeerimpressie? Door de opkomst van Kunstmatige Intelligentie, is het nu mogelijk om met een klein budget jouw eigen boek trailer te maken. Iedere auteur, die zijn/haar eigen boeken uitgeeft als self-publisher, weet dat promotie van het boek cruciaal is om lezers te vinden. Denk hierbij aan mensen betrokken maken bij het schrijfproces, het introduceren van de kaft of enkele proef hoofdstukken online beschikbaar te maken. Maar in deze tijd waarin online media steeds meer gericht is op de visuele kant, zijn er andere mogelijkheden te ontdekken, namelijk: Video. Een gebruik van een Boek Trailer om een boek te promoten, is al enkele tijd in opkomst en wordt voornamelijk door grotere uitgevers ingezet, om zo hun boeken meer onder de aandacht te brengen. Dit vergt normaal gesproken een flink budget en is voor de gemiddelde self-publisher niet aan de orde. Maar met de opkomst van Kunstmatige Intelligentie, wordt het gemakkelijker om beeldmateriaal te ontwikkelen vanuit je luie stoel met minimale kosten. Creatief De mainstream ziet het gebruik van AI niet altijd als een creatief proces, je laat immers de Kunstmatige Intelligentie voor je werken, maar ik ben het daar niet mee eens. Het gehele proces van het visueel laten creëren van je eigen personages, de werelden, etc, vergt een dualoog tussen jou en de algoritmen. Het maken van een volwaardige trailer voelt net zo creatief bevreidend als het plotten, schrijven, of ontwerpen van de kaft; het is onderdeel van het creatieve proces. Een kijkje in deze Boek Trailer Voor de trailer van EERSTE AARDE heb ik gebruik gemaakt van de volgende middelen: Midjourney (text-to-image) – voor de stilstaande beelden In Midjourney kun je tekst omzetten naar beeld. Je geeft een omschrijving en de AI geeft jou een unieke afbeelding. Je kan het gratis testen, maar voor 10€ per maand kan je hier volledig mee aan de slag. Gen-2 (text-to-video)- voor bewegend videomateriaal Runway’s Gen-2 staat nog in de kinderschoenen en het is niet makkelijk om hier bruikbaar beeldmateriaal mee te genereren. Vandaar dat mijn shots allemaal vrij donker zijn :D. Door middel van tekst to video, kun je een omschrijving typen van wat je wilt zien en laat Gen-2 hier een korte video van zien. Je kan enkele seconden gratis laten ontwikkelen, maar voor zo’n 12€ per maand kun je er veel meer uithalen. Pixamotion – voor het animeren van stilstaande beelden Leuk om hier je Midjourney afbeeldingen wat animatie te geven. Werkt vooral goed met rook, wolken, water, wind, etc. Het is even wennen aan hoe het werkt, maar probeer het eens. Voor 2€ kun je het een maand lang gebruiken. Canva – voor de algehele editting en audio van de trailer Canva is fantastisch voor al jouw design wensen. Je kan er video’s, afbeeldingen, collages, presentaties, flyers, social media posts, of wat dan ook mee maken. Alles met vooringestelde templates en hulpmiddelen. De video’s kun je bijvoorbeeld ook weer in alle formaten maken voor: reels, FB posts, IG posts, Youtube, noem maar op. Het is gratis te gebruiken, maar de Canva Pro variant (12€ pm) laat je ook audio selecteren en afbeeldingen uit hun stock database, erg handig! Gebruik boek trailers voor jouw promotie Doe met deze info wat je wilt! Veel succes met het maken van jouw eigen boek trailer, en laat een comment achter als je hier wat aan hebt gehad. Maar het allerbelangrijkst: koop EERSTE AARDE als je dat nog niet hebt gedaan xD. Grts!

The world of writing is constantly evolving and changing, and the rise of artificial intelligence (AI) has sparked concerns about the future of writing as we know it. While AI technology can be a valuable tool for writers, there are fears that it could ultimately replace human writers altogether. AI has already made its mark on the world of writing in a number of ways. For example, AI-powered chatbots and virtual assistants are being used to generate content for websites, social media, and other digital platforms. These programs can quickly generate content based on user input or pre-set templates, saving time and effort for businesses and marketers. In addition, AI can be used to analyze large amounts of data, helping writers to identify trends, insights, and patterns that might otherwise go unnoticed. This can be particularly useful in fields such as journalism, where writers need to keep up with rapidly changing news cycles and produce stories quickly. However, there are also concerns that AI could eventually replace human writers altogether. Some experts predict that AI-powered writing programs could eventually become so advanced that they are able to generate high-quality, original content without any human input at all. This could have a significant impact on the job market for writers and could also lead to a decrease in the quality of writing produced. One of the biggest concerns is that AI-generated content may lack the creativity, emotion, and nuance that human writers bring to their work. While AI programs can certainly produce content that is grammatically correct and factually accurate, they may struggle to capture the more subtle aspects of writing, such as tone, voice, and style. In addition, there are concerns about the potential for AI-generated content to be used to spread misinformation or propaganda. If AI-powered bots are able to create convincing content that is difficult to distinguish from human-written content, it could become much easier for malicious actors to spread false information or manipulate public opinion. Despite these concerns, many experts believe that AI will ultimately be a positive force for writing. By automating certain tasks and providing writers with valuable insights and data, AI can help to improve the quality and efficiency of writing. However, it will be important for writers and other stakeholders to carefully consider the potential implications of AI for the future of the writing profession. This article was (ironically) written by ChatGPT. Picture by: Midjourney

Wat een bocht, dacht ik, toen ik het vreemde mengsel m’n keelgat in goot. De weg die het spul aflegde, vanaf het moment dat het m’n glas verliet tot aan het moment dat het m’n maag binnenkwam, was wel fascinerend. Ik kan het het best omschrijven als vuurwerk, of een clusterbom in de mond. Smaaksensatie is zo’n kutwoord, maar als ik het zou gebruiken, dan was het nu. Het volgde een bepaald patroon waarbij alle smaakpapillen leken te worstelen om de overhand. Alsof ze in oorlog met elkaar waren en er telkens een zijn kop opstak, boven een loopgraaf uit, om gauw weer te bukken bij inslaande, afketsende kogels. Dergelijke vergelijkingen had ik altijd na het kijken van ouderwetse films van vroegere oorlogen. Dat was het resultaat van nostalgie, naar iets wat ik eigenlijk nooit had meegemaakt, in die zin, maar wat restanten waren van de mensheid van vroeger. Van mijn ras. Toen we nog een primitieve cultuur waren; afgeschermd van de rest van het heelal. De drank kon hetgeen me te wachten stond echter niet vertroebelen. Het brandde daarentegen wel mijn keel, opkomend vanuit m’n maag naar boven en een boer verliet m’n lichaam via mijn neus. M’n ogen traanden. De droid achter de bar flikkerde een oranje gloed van goedkeuring. Ik keek om me heen. Ze hadden wel hun best gedaan. De bar waaraan ik zat leek erg op de drinkschuren die je op iedere plek op Aarde tegenkwam. Een plek waar mensen altijd tezamen kwamen om te drinken, ter viering van het leven of het wegdrinken van het eeuwige lijden. De droid achter de bar was zelfs een glas aan het drogen met een doek. Dat hadden ze uit filmmateriaal gehaald, dat moest wel! Altijd stond een barman met een glas en een vaatdoek in zijn handen nors uit zijn ogen te staren. Ik keek de droid aan, zijn gezicht was neutraal. De krukken aan de bar zaten zo goed dat ik hier voorlopig niet weg wilde. Deze bar deed me tevens denken aan mijn favoriete: die op het maanstation. De mens was er altijd gevoelig voor geweest; als ze ver van huis gingen, naar een onbekende plek, dan werden er altijd dingen opgezet die hen deed denken aan thuis. Nu was dit veelal digitaal, waarbij mijn instellingen me altijd het gevoel gaven dat ik thuis was; in een dik begroeid bos dat weerspiegelde van de muren van mijn vertrek, met bewegende bladeren, een zeil op het plafond waar de regendruppels digitaal op vielen, de klank van krekels tussen de bladeren op de grond. Vroeger had je zelfs hele omgevingen die werden nagebootst. Ging je naar een ander land? Dan had je daar lekkernijen uit jouw eigen regio, schermen die uitzendingen in jouw taal toonden, barren, zoals deze, in de stijl die jij gewend was. Zolang je maar niet te erg in een andere cultuur moest verdwalen. There’s no place like home! Even vroeg ik me af of we de juiste beslissing hadden genomen. Ik zeg ‘we,’ want hoewel ik het uiteindelijke besluit moest nemen is dit vrij democratisch gebeurd. Ik draaide met mijn vinger over de rand van het glas voor me en grinnikte in mezelf. Nee, natuurlijk niet. Dat is absoluut niet democratisch gebeurd. Heel eerlijk? Democratie is een utopie. Dat is niet hoe je verder komt in het leven. Een cultuur, een ras: het moet geleid worden. Net als een grote hoop mieren bij elkaar, of een zwerm bijen, het moet geleid worden door een koning. Als je naar de wetten van de natuur zou kijken, weet ik best dat dit eigenlijk een koningin zou moeten zijn, maar ik was nou eenmaal een man, en zeer geschikt om ons te leiden, al zeg ik het zelf. Wie zou dat anders doen? Het was duidelijk waarom we nu hier waren. Om ons oorlogszuchtige karakter. Ik weet het, jij weet het, en jij vindt het prima dat ik hier zit en niet jij. Toch? Het gaat hier om progressie en we gaan nu eindelijk meedoen. Mee met de hogere machten. En er zou veel gevraagd gaan worden. De ultieme prijs. Een deur achter me schoof opzij en ik hoefde niet om te kijken om te weten wie het was. De zompige, trage stappen verraadden zijn aankomst. Ik had een gruwelijke hekel aan dat beest, maar ja, soms moest je iemands hielen likken totdat je hogerop kwam en je diens schedel onder je voet kon verpletteren als opstapje naar degene daarboven. Het ding keek me aan en ik bleef het lastig vinden waar ik mijn blik nou op moest focussen: op een van de sprieten die zijn ogen bevatten of een globale staar waarbij ze alle drie in mijn zichtsveld kwamen? Ik tarde hem door te staren naar die lelijke haargroei in het midden van zijn ‘hoofd’, waar in onze optiek hun gezicht zou moeten zitten. Binnen in mijn schedel klonk een stem in mijn eigen mooie moedertaal die werd uitgezonden door het gedrocht voor mij: We zijn klaar voor het toelatingsevenement. Ik keek hem aan, zag die vieze bundel gezichtsharen los van elkaar bewegen, en ik meende dat een deel van het bocht dat ik zojuist naar binnen had gewerkt, weer naar boven kwam. Whatever, dacht ik, jullie doen wat je moet doen. De bar verdween, alles schoof aan de kant als een vluchtende droom, alsof ik wakker werd in een andere realiteit: in dit geval een raam van wel honderd meter lang en vijftien meter hoog dat uitzicht gaf op een pikzwart heelal. De sterren in mijn blikveld waren gedoofd zodat ze geen afleiding konden vormen op het evenement waar die dikke drol het over had. Het enige wat opviel in de zwarte duisternis aan de andere kant van het raam was een piepklein blauw balletje dat kalm zweefde in het oneindige niets. Ons thuis. Althans, nu was het meer een museumstuk. Stervende resten van een ras dat veel weg heeft van de sprinkhaan; alles opeten en gebruiken tot het weg is en dan zoeken naar meer, enzovoort, enzovoort. Was het niet dat we ook nuttig konden zijn in onze destructie, anders hadden ze nooit contact met ons gelegd voor toelating tot hun raad. De kamer waarin ik mij bevond begon langzaam vol te lopen met een verscheidenheid aan gedaanten die ik je op dit moment onmogelijk zou kunnen omschrijven. Het was gewoonweg te vreemd, te onorthodox, niet te bevatten voor jouw tedere brein op dit moment. Laat ik het zo zeggen: een circus is er niets bij, of wat dat woord ook nog voor betekenis mag hebben. Het was in elk geval een deftige bedoeling. En zo voelde het ook. Ik bevond me onder een buitenaards gezelschap in de letterlijke zin. De dikke drol nam plaats bij het raam en keerde zich naar de aanwezigen. Zijn ogen verzamelden zich in een soort boeket, wat het vele malen vergemakkelijkte om naar te kijken. Een bosje ogen. Welkom allemaal, wij zijn hier bijeengekomen voor het traditionele toelatingsevenement van de nieuw ontwikkelde soort: De Mens. Wij hebben de groei van deze soort met veel interesse mogen aanschouwen tot aan het moment dat zij door de barrière heen keken met hun gouden bloem. Dit was het moment voor ons om contact te leggen. Het moment dat ze klaar waren voor de waarheid. Wat uiteindelijk leidde naar deze toelating tot de hogere machten van de Melkweg…. De soort die zij met veel interesse hebben aanschouwd, dacht ik, met veel angst zul je bedoelen. Hoe noemden ze ons ook alweer? Het meest moordlustige volk sinds de Krianten. Geen idee wat zij hebben misdaan, maar het moet vreselijk zijn geweest. …Om toe te mogen treden tot de hogere machten dient afscheid te worden genomen van de bal des oorsprong. De bal waar de soort op is ontstaan. Het afscheid nemen van de moeder. Het scheiden van deze link is als het knippen van de navelstreng tussen moeder en kind… Ik vroeg me af hoe de andere aanwezigen deze tekst vertaald kregen. Bal? Is dat hoe ze het noemen? Bal des oorsprongs? De fucking Aarde heb je het over! En navelstreng? Ik wil niet weten hoe dat er bij die blauwe aap heeft uitgezien met zijn bosje ogen. De oorsprong is inferieur aan het lot. “The origin is inferior to destiny” misschien had ik de vertalingsinstellingen van mijn chip in het Engels moeten zetten. Zij die afstand kunnen nemen van de bal des oorsprong, zij die weg kunnen wandelen uit hun nest, de kribbe van haar bestaan, is klaar voor het volgende verhaal en het aansluiten bij de gemeenschap van de Melkweg. Welkom Mens, welkom in ons midden we hebben op jullie vaardigheid gewacht. Onze vaardigheid? Dat hebben ze al eens eerder gezegd. Waar is de mens nog meer goed in dan destructie. Op uw teken zal de streng worden geknipt Alle ‘ogen’ waren nu op mij gericht en juist op dit moment gebeurde er iets vreemds binnen in me. Dit was een moment die ik had beschouwd als een formaliteit, maar nu het moment daar was schrok ik van het vreemde gevoel binnenin me. Ik keek door het duister naar die lichtgevende blauwe bal in de verte die wij ‘de Aarde’ noemen. Ik deed er luchtig over, maar nu de woorden van vernietiging mijn mond moesten verlaten, voelde ik mijn lippen verstijven. Mijn gedachten vlogen achteruit in plaats van vooruit. Dat gebeurde niet vaak. Ze vlogen terug. Ik dacht aan de film over die oorlog. ‘De Eerste Wereldoorlog’ noemden we het. Althans, zo noemden we het na de Tweede, anders was het wel heel pessimistisch geweest. Maar mijn gedachten gingen door: de eerste man op de maan. Het samenwerkingsproject van het ISS. De lancering van de James Webb Space Telescope AKA: De Gouden Bloem, die de deur opende naar het eerste contact, zo vele jaren geleden. De eerste mens op Mars. De verontrustende ontdekkingen onder de ijslagen van Europa… En nu stond ik hier, als hoofd van de Mensheid, met mijn grote bek, en ik kon het woord niet uitbrengen. Mijn lippen bleven strak op elkaar. Spiertjes in mijn neus vertrokken zich en ik voelde mijn handpalmen nat worden. En wat gebeurde er met mijn zicht? Het vertroebelde. Waar kwam dit vocht vandaan? Kom op, zwakkeling, dit is niet het moment. Vooruitgang. Daar moest ik me aan vasthouden. Vooruit kijken en niet meer terug. Wij hoorden hierbij, dit was ons lot. Ik slikte en wilde mijn mond openen totdat ik besefte dat dit niet nodig was. We zijn klaar. Ik hoorde het mezelf verzenden, en het hoofd van de machten van de Melkweg (die met dat bosje ogen) leek te knikken. Men keerde zich tot het raam en mijn hart stopte een moment. Had ik dat gezegd? Had ik het teken gegeven? Was dit het? Een soort van satelliet naast het raam draaide zich en schoot een straal in de richting van de blauwe bal verderop. Naar onze thuisplaneet, de Aarde. De straal werd geabsorbeerd en precies op dat moment leek de zwaartekracht weg te vallen, de kracht die alles bij elkaar hield. De bal viel uiteen in een soort gruis. Het weerspiegelde in de vochtige laag van mijn ogen. Het werd een wolk. Het verdween. Ik voelde mijn benen slap worden, een connectie in mijn hoofd knappen. Ik voelde mezelf letterlijk loskoppelen van de moeder, tot een opzichzelfstaand schepsel. Voelde ieder mens dit op dit moment? Het heelal was mijn wereld. De Melkweg was mijn thuis. De schepsels om mij heen, mijn familie. Mijn gehele identiteit leek te vervallen, mijn gebrek aan empathie, mijn eigen hebberigheid, mijn kwaliteit van zelfdestructie en de destructie van anderen. Kon ik het eindelijk loslaten? Kon ik toch liefhebben? De gegadigden vormden een cirkel om mij heen. Het hoofd stapte uit de massa en ging tegenover me staan. Ik voelde een immense vorm van liefde die me deed denken aan mijn laatste psilocybin feest. Mijn benen kregen weer kracht, net als mijn ruggengraat. Een hernieuwde stroom aan potentie, progressie en een vreemd gevoel wat ik…

Het is altijd een mooi moment wanneer je een project kan neerleggen en als ‘af’ durft te bestempelen. Na zo’n anderhalf jaar aan dit project gewerkt te hebben, kan ik toch weer zeggen dat ik heb volgehouden en het project van ‘een boek schrijven’ wederom heb kunnen voltooien. Wanneer je zelf een boek uitgeeft ben je ook verantwoordelijk voor ieder aspect ervan: de eerste plot, de eerste versie van het verhaal, het herschrijven, het corrigeren en editten, het ontwerpen van een kaft en het ontwerpen van de binnenkant. Ik kan niet anders zeggen dan dat het weer een genot was om te doen en dat het een verhaal is wat erg naar m’n hart ligt, maar ja, ik heb het zelf geschreven dus ben nogal bevooroordeeld. Anyway, mocht je hier zijn belandt en hou je van sciencefiction (dat zich in Nederland afspeelt!), probeer hem dan uit! Ik heb de prijs zo laag mogelijk gehouden. Mocht je hem gelezen hebben dan vind ik het altijd leuk om van je te horen! Hier zijn de paperback en ebook momenteel te verkrijgen: Paperback: koop hem hier Ebook: koop hem hier of kijk in de KOBO Store Momenteel werk ik aan het vervolg op dit boek, dus het is onderdeel van een reeks.

Dit is het proloog van mijn nieuwe boek EERSTE AARDE, exclusief hier te lezen.

Voortgang van EERSTE AARDE Ongeveer een jaar geleden, nadat ik mijn eerste boek geschreven had, begon ik aan mijn verhaal EERSTE AARDE. Ik had weer heel veel zin om, na een lange tijd van herschrijven en editten, weer aan iets nieuws te werken. Dat proces was me er weer eentje en ik was vergeten hoe leuk het is om zo’n verhaal uit te denken en op papier te krijgen. Nadat de eerste versie voltooid was ben ik direct gaan herschrijven en om een lang verhaal kort te maken (deze post, niet mijn boek) wordt hij momenteel door enkele betalezers gelezen. Hierdoor kon ik mij mooi concentreren op de kaft! Belang van een kaft Als lezer vind ik een kaft altijd heel belangrijk. Een boek waarvan ik weet dat hij goed is moet wel een mooie kaft hebben wil ik hem kopen. Hij komt immers, uiteraard, in de verzameling. Ik weet dat dat nergens op slaat, maar ik vind het nou eenmaal een belangrijk aspect. Als je daarnaast vluchtig in een boekenwinkel langs oneindig lange rijen aan boeken loopt, dan moet een boek er ook visueel uitspringen om jou te stoppen en je aandacht vast te grijpen. Dit gebeurt mij regelmatig en ik sta dan altijd even stil bij het feit waarom stop ik voor dit boek? Ik hou nou eenmaal van het genre science-fiction; dus alles met robots, digitale elementen, of planeten trekt mijn aandacht uberhaupt. Maar ook kaften waarbij less = more gehanteerd wordt. Moeite van een keuze Het bedenken van een kaft blijft ontzettend lastig, maar een zeer leuk gedachtenexperiment. Probeer je boek samen te vatten in een beeld, of meerdere elementen in dat beeld. Wat voor kleur gebruik je? Voor de kaft van EERSTE AARDE had ik al vroeg bedacht dat ik rood, zwart en wit wilde gebruiken. Dat waren kleuren die in mijn hoofd zaten bij het schrijven (ja ja, zwart en wit zijn geen kleuren, ssst). Het boek gaat voornamelijk over een jongen en ik wilde hem er ook op hebben. Daarnaast moest het geheel iets brengen wat begrepen zou worden wanneer het boek uit was maar wat ervoor al moest prikkelen. Nou ik hoop dat dat gelukt is. Reveal Dit is hem dan uiteindelijk geworden. Het zelf willen doen Alles binnen het creatieve proces van het schrijven van een boek tot aan de omslag wil ik zelf doen. Dit komt omdat ik alle facetten gewoon heel leuk vind. En als je dan zelf publiceert heb je die keuze ook en houdt niemand je tegen :P. Synopsis: EERSTE AARDE Vier mensen leven een ogenschijnlijk normaal bestaan totdat er op een dag een mysterieuze man op social media verschijnt die hen – en alle mensen op aarde – verkondigd dat de wereld waarin zij leven niet is wat zij altijd gedacht hebben. Wanneer hij tijdens een toespraak uit de doeken doet wat hen wacht na de dood, breekt er een wereldwijde paniek uit, waarin men tot het uiterste zal gaan om in leven te blijven. Volg de voortgang Wil je op de hoogte blijven van het boek (binnenkort post ik het proloog), volg me dan op Instagram, Facebook, of schrijf je gewoon in voor de nieuwsbrief.

Jamie’s oma was overleden. Ze was al heel erg oud geweest en stierf een natuurlijke dood. Het viel Jamie op dat mensen een dood makkelijker konden accepteren wanneer deze natuurlijk en op latere leeftijd was. Het was de moeder van zijn vader geweest. Hij had zijn vader niet zien huilen, maar de laatste tijd ook niet meer zien lachen. Iets wat hij normaal continue deed. De begrafenis was eenzaam en met weinig mensen. Zijn oma zei wel eens dat zij iedere vriendin of kennis uit haar generatie had zien vertrekken. Wat dat ook mocht betekenen. Soms vulde ze het met trillende stem aan met: “ze zijn verdwenen.” Ze was geestelijk al verder weg dan lichamelijk, had Jamie’s vader gezegd. Een dag na de begrafenis stonden Jamie en zijn vader haar spullen uit te zoeken, in het verzorgingstehuis waar ze tot haar dood gewoond had. Jamie’s vader had gevraagd of Jamie mee wilde helpen. Hij was nu veertien jaar oud en zijn ouders lieten hem almaar meer onderdeel zijn van het volwassen leven. Voorheen waren ze altijd erg beschermend geweest, wat ertoe leidde dat Jamie een erg teruggetrokken en verlegen jongen was geworden. Waarschijnlijk dachten zijn ouders dat, door hem meer deel te laten nemen aan volwassen zaken, hij zich meer zou ontplooien. Dat hij gemakkelijker in de omgang werd en minder achter zijn Playstation zou zitten. Jamie liep door zijn oma’s kamer en opende een lade van haar nachtkastje. Het voelde een beetje als wroeten in andermans spullen, in zekere zin was dit ook het geval, enkel werd het nu geoorloofd, gezien materiële zaken voor de doden geen waarde meer hadden. Het maakte hem tevens ontzettend nieuwsgierig wat hij zou vinden. Jamie’s vader liep heen en weer door de kamer en maakte een inventaris van de grotere objecten voordat hij zich met de kleinere spullen zou bezighouden. Zijn voetstappen verspreidden zich door de ruimte alsof hij naarstig aan het ijsberen was. Totdat Jamie opmerkte dat hij hem al enige tijd niet meer gehoord had. Hij keek op om te zien waar zijn vader zich bevond en hij zag hem, in de hoek van de kamer, gebiologeerd naar een schilderij staan kijken. Jamie sloop naar hem toe en vroeg hem waar hij naar staarde. ‘Naar een schilderij,’ zei zijn vader. ‘Ja, dat begrijp ik pa,’ zei Jamie, ‘maar wat betekent het schilderij? Je kijkt er zo lang naar.’ ‘Nou ja, daar zijn schilderijen voor, toch?’ zei zijn vader en hij glimlachte naar Jamie. ‘Een schilderij is een venster naar een andere wereld, met daarin een verhaal verborgen. Men staart naar schilderijen om het verhaal te onthullen, te zien wat het voor hen betekent.’ Jamie keek naar het schilderij dat een onheilspellende uitstraling had. Hij wist niet precies waardoor het kwam, maar het was er en hoe langer hij ernaar keek hoe ongemakkelijker hij ervan werd. Het schilderij toonde een man dat achter een raam stond van wat vermoedelijk een huis leek. Het raam was in feite het frame van het canvas en de man was het middelpunt van het stuk. Hij was een man van middelbare leeftijd met bruin haar dat lui naar de linkerkant van zijn hoofd was geveegd. Hij had een snor die zijn bovenlip volledig bedekte en een van die brillen op zijn neus die je nauwelijks opmerkte, tenzij je ernaar zocht. Achter hem stond een groep mensen, althans, silhouetten van mensen, waarbij hun vormen en gezichten niet goed te zien waren. Een soort van figuranten. De man staarde uit het schilderij in de ogen van de bewonderaar. Zijn gezichtsuitdrukking verwelkomend. Jamie voelde zich zowel veilig als angstig. ‘Wie heeft dit geschilderd?’ vroeg Jamie. ‘Ik heb geen idee, oma heeft het gekocht op een rommelmarkt in Frankrijk,’ zei Jamie’s vader terwijl hij zijn ogen van het schilderij losmaakte. ‘Ga je hem meenemen?’ ‘Nee.’ ‘Waarom niet?’ ‘Het geeft me de kriebels,’ zei Jamie’s vader, ‘het gaf me als kind al nachtmerries.’ Jamie keek wederom naar het schilderij en voelde zich erdoor aangetrokken. Hoe langer hij er naar keek hoe meer details er ontstonden, alsof het tot leven kwam. ‘Mag ik het hebben?’ vroeg hij. Jamie’s vader keerde zich vol ongeloof naar hem toe. ‘Vind je dit mooi?’ Jamie haalde zijn schouders op, ‘Ik weet het niet. Het heeft wel wat. Ik heb niet zoveel ervaring met schilderijen, maar jij zei nog dat ik me meer moest openstellen op cultureel gebied.’ Dat was waar, dat had Jamie’s vader gezegd toen Jamie voor de zoveelste keer op zijn Playstation zat. “Hoeveel meer cultuur wil je?” had Jamie gezegd terwijl hij enkele Spartanen afslachtte in het oude Griekenland. De gedachte bracht een glimlach op zijn gezicht. ‘Dat heb ik inderdaad gezegd,’ zei zijn vader, nu in tweestrijd gebracht en Jamie wist dat hij hem dit schilderij nu niet meer kon ontzeggen. ‘Je moet me aanmoedigen pa!’ zei Jamie. Zijn vader lachte voor het eerst sinds oma was overleden en hij gaf Jamie een zachte duw. ‘Oké, oké, je mag het hebben, op een voorwaarde dat hij op jouw kamer komt te hangen. Ik wil er niet mee geconfronteerd worden,’ zei hij terwijl hij huiverde en wegliep om de andere spullen te controleren die oma had nagelaten.  Die avond speelde Jamie op zijn Playstation, zichzelf in een andere wereld verliezend, waarin hij een demon moest doden die uit de hel was ontsnapt. Hij faalde voor de twintigste keer en hij legde de controller naast zich. Hij bekeek het schilderij dat nu stevig aan zijn muur hing. Hij had hem zelf opgehangen en daar was hij best trots op. Nu had hij zijn eigen kunstwerk. Hij keek naar de man achter het raam, die getuige leek te zijn geweest van zijn mislukte pogingen het spel te verslaan. ‘Zou jij het beter kunnen?’ Vroeg Jamie verdedigend. De uitdrukking van de man leek hem te vertellen dat hij dat inderdaad zou kunnen, was hij ertoe in staat geweest. De dagen verstreken en het leven begon terug te keren naar hoe het was voordat Jamie’s oma overleed. Telkens wanneer Jamie zijn kamer binnenkwam keek hij naar het schilderij en het begon hem op te vallen dat hij tegen de man achter het raam sprak. Niet perse hardop, althans het meeste van de tijd, maar meer als een innerlijke conversatie. De gezichtsuitdrukking van de man was zo goed gedaan dat het vaak leek alsof deze Jamie’s gevoelens weerspiegelde. Wanneer hij zich verdrietig voelde keek de man achter het raam hem troostend aan, maar wanneer hij vrolijk was dan dacht hij een vleugje van een glimlach op het gezicht van de man te spotten. De schilder van dit werk moest een ongelofelijk talent gehad hebben. Jamie voelde zich almaar meer op zijn gemak in de buurt van het schilderij, alsof het langzaamaan een vriend aan het worden was. Een vertrouweling. Iets wat Jamie nooit echt had gehad en hij deelde veelvuldig zijn ervaringen uit zijn dagelijks leven. Totdat op een avond zijn moeder de kamer binnen wandelde. ‘Tegen wie praat je lieverd?’ vroeg ze. Jamie was verbijsterd bij de gedachte dat hij hardop had gesproken. Deed hij dat werkelijk? ‘Ik oefen voor theaterles op school,’ mompelde hij en hij was opgelucht dat zijn moeder de improvisatie leek te accepteren. Jamie wist op dat moment nog niet dat dit het laatste gesprek was dat hij ooit met zijn moeder zou voeren. Die zaterdagochtend zat Jamie aan de keukentafel zijn ontbijt te eten terwijl zijn moeder de bovenverdieping aan het stofzuigen was. Dit was haar standaard bezigheid in het weekend terwijl Jamie’s vader, met zijn kameraden van werk, de tennisbaan platwalste. De stofzuiger staakte haar geluid en het was voor het eerst die ochtend dat het doodstil was in huis. Jamie hoorde zijn eigen geslurp terwijl hij het restje melk uit zijn kom dronk. Toen hij de overblijfselen van het ontbijt in de gootsteen zette, werd hij opgeschrikt door een kreet die van boven leek te komen. In eerste instantie wist hij niet wie het was totdat hij besefte dat hij zijn moeder nog nooit op die manier had horen schreeuwen. De echo van de schreeuw had het huis verlaten en wat overbleef was een stilte zo diep dat Jamie zijn eigen hartslag kon horen. Met gespitste oren schuifelde hij naar de trap. Hij probeerde zijn moeder te roepen maar door zijn zenuwen produceerde zijn keel enkel een lichte zucht. ‘Mama?’probeerde hij nogmaals zachtjes. Enkel stilte en valse hoop kwamen terug. Zijn benen voelden zo slap dat hij twijfelde of hij de trap kon trotseren. Hij steeg trede na trede, vechtend tegen zijn paniek. Toen hij bijna boven was zag hij dat de deur van zijn kamer wagenwijd open stond en de stofzuiger daarbinnen roerloos op de grond lag. ‘Mama?’ riep hij en zijn stem knapte aan het einde van het woord. Voorzichtig stapte hij zijn kamer binnen en kwam tot de ontdekking dat deze leeg was. ‘Mama?’ riep hij wat luider, vermoedend dat ze in een andere kamer was. ‘Is alles wel goed?’ Zijn blik glipte langs het schilderij aan de muur. Winston – zoals Jamie de man achter het raam was gaan noemen – keek hem aan met een warme, zorgzame gloed. ‘Het is oké Jamie,’ zei Winston, ‘je hoeft je geen zorgen te maken.’ Jamie’s adem kwam langzaam terug. ‘Maar ik kan mama niet vinden,’ zei hij. ‘Je moeder maakt het goed, ze is trots dat je zo veel om haar geeft.’ ‘Natuurlijk doe ik dat, ik hou van haar. Ik dacht dat er iets ernstigs was. Ik was bang. Ik ben bang’ ‘Rustig maar Jamie,’ zei de man achter het raam. ‘Wil je een knuffel?’ ‘Ja graag, maar daarna wil ik mijn moeder zoeken.’ ‘Dat doen we, belooft, kom hier.’ Jamie liep naar het schilderij toe en stond er met gebogen rug voor. Winston staarde hem aan en Jamie zag voor het eerst dat de irissen van de man vuurrood waren. Daarna gebeurde er iets dat zo snel ging dat het met het blote oog amper te zien was. Winstons armen schoten het schilderij uit, grepen Jamie onder zijn armen en trokken hem de andere wereld in. Toen Jamie bijkwam zag hij zijn eigen slaapkamer door een raampje in de muur voor hem. Hij kon niet bewegen en stond met zijn voeten aan de grond genageld. Hij kon niet ademen, maar er was hier geen reden om te ademen. Hij kon niet knipperen, maar er was hier geen reden zijn ogen van vocht te voorzien. Hij kon niet schreeuwen, hoewel er iedere reden voor was om dit te doen. Het enige wat hij kon bewegen waren zijn ogen en hij zag links en rechts van hem mensen staan. Hoewel hij ze amper kon zien, zag hij dat het geen silhouetten meer waren, maar mensen van vlees en bloed. Iedere persoon uit de groep straalde extreme angst, afschuw en wanhoop uit en Jamie verdronk langzaam in het collectieve gevoel. Het voelde alsof ze als groep op het punt stonden te schreeuwen van wanhoop, om ieder persoon, die aan de andere kant van het raam verscheen, te waarschuwen, maar er was geen zuurstof om de schreeuw te uitten. Het was toen dat Jamie zag dat zijn moeder naast hem stond. Hij voelde zich een moment veilig en angstig, net als toen hij het schilderij voor het eerst aanschouwde. Hij kon zijn hoofd niet draaien maar hij voelde de paniek die zijn moeder uitstraalde. Hij wilde haar zo graag omhelzen en haar horen zeggen dat alles goed zou komen, maar hij wist dat hoe dicht hij ook bij haar stond, dat hij niet verder van haar verwijderd kon zijn. Op dat moment kwam er een man langsgelopen die de kreukels uit zijn kleding streek en zijn plek voor het raam innam met de groep mensen in zijn schaduw. De silhouetten die daar voor altijd zouden staan, gevangen in afschuw en wanhoop tot het einde der tijden. Winston keek naar Jamie om en gaf hem een knipoog, om vervolgens weer om te draaien met zijn gezicht naar het raam en alles…

Dit artikel is bedoelt als teaser van mijn aankomende boek “Eerste Aarde.” Het betreft een sci-fi thriller dat zich afspeelt in Utrecht. Momenteel ben ik die aan het herschrijven, maar ik belicht graag al enkele elementen van het boek. STOP even met wat je aan het doen bent Concentreer je even op jezelf en jouw omgeving. Kijk eens aandachtig naar de objecten om je heen. Spits je oren en luister. Adem eens diep in. Probeer, al is het maar voor een paar seconden, in het nu te leven. Als ik je nu zou vertellen dat er een zekere mogelijkheid is dat je in een simulatie leeft, zou je me dan geloven? Wat is de kans dat wij in een simulatie leven? Wanneer iemand je een dergelijke vraag stelt dan vraag je je ongetwijfeld af of deze persoon onlangs een lange zwarte jas met bijpassende zonnebril – a la Neo uit The Matrix – heeft gekocht. Of misschien wel iemand met een tin foil hat op zijn nachtkastje. Maar wat als ik je vertel dat deze vraag wetenschappers, natuurkundigen en professoren al jaren bezighoudt? Er zijn zelfs bekende mensen, zoals Elon Musk, de CEO van SpaceX en Tesla, die beweert dat de kans 1 op de miljard kan zijn dat we NIET in een simulatie leven. Dat is best wel een kleine kans. Simulatiehypothese De vraag werd populair nadat Nick Bostrom, een Zweedse filosoof verbonden aan de Universiteit van Oxford, in 2003 zijn paper: “Are you living in a computer simulation?” uitbracht. In zijn paper stelt hij dat het zeer waarschijnlijk is dat wij in een simulatie leven. Dit is het geval wanneer de volgende aannamen allemaal van toepassing zijn: Het is mogelijk om bewustzijn te simuleren in een computer, bijvoorbeeld door hersenen te simuleren. Het is technisch mogelijk om (in de toekomst) een computer te bouwen die in staat is om miljarden mensen en hun omgevingen te simuleren. Voor het simuleren van een universum of planeet met levende wezens hoeft overigens niet alle materie op elk moment werkelijk gesimuleerd te worden. Beschavingen zijn in staat om voort te bestaan ook als ze de techniek onder de knie hebben om zichzelf te vernietigen. Een beschaving heeft het punt bereikt dat ze een wereld met mensen kunnen simuleren en wil dit ook daadwerkelijk doen. Mogelijk heeft de beschaving daar geen interesse in omdat de beschaving zich zoveel verder heeft ontwikkeld dat ze geen nut zien in het simuleren van mensen. Er is aan de bovenstaande voorwaarden voldaan en er worden inderdaad simulaties gedraaid, mogelijk zelfs simulaties binnen simulaties, en de rekenkracht is voldoende om vele simulaties te draaien. Het feit dat de rekenkracht van onze computers zo enorm toeneemt, en dat terwijl we daar pas enkele tientallen jaren mee bezig zijn, geeft aan dat de mogelijkheid om in de toekomst een simulatie van mensen te draaien, zeer aannemelijk is. Zoals Elon Musk het stelde, zijn we in no-time van het simpele computerspel “Pong,” naar fotorealistische, driedimensionale computerwerelden gegaan. Zelf acht hij de kans zeer groot dat wij in een simulatie leven. Neil deGrass Tyson Ook de Amerikaanse astrofysicus en wetenschapscommunicator Neil deGrasse Tyson is een voorstander van de hypothese. Hij zegt zelf te wachten tot iemand hem ervan overtuigt dat wij NIET in een simulatie leven. In deze YouTube video, samen met Chuck Nice, bespreken ze de hypothese op komische wijze: Hierin praten ze onder andere over simulaties in simulaties waarbij de mensen (levende beschaving) van een simulatie, zelf weer ontdekken hoe zij simulaties kunnen maken enzovoorts enzovoorts. Uiteindelijk landt Neil op het punt, en daar is hij duidelijk opgelucht over, dat het een 50/50 kans is dat we in een simulatie leven (een veel kleinere kans dan hij voorheen dacht). Er verandert niks aan de wereld zoals wij die nu kennen Momenteel is het onmogelijk om te bewijzen of wij al dan niet in een simulatie leven, maar stel nou dat dit wel het geval zou zijn; er zou dan niks veranderen aan de wereld zoals wij deze beleven. De krachten van de natuur zullen blijven werken zoals ze altijd deden. Mensen zijn niet ineens uit pixels opgebouwd en ecosystemen zullen niet plotseling instorten als iemand ergens over een snoertje struikelt. Existentiele bedreiging Mochten wij in een simulatie leven dan zou het, volgens Nick Bostrom, echter een groot risico met zich meebrengen, namelijk dat de simulatie zou kunnen sluiten. Hij benoemd dit in de lijst van existentiële bedreigingen. Een lijst die is opgesteld door het Future of Humanity Institute, een instituut aan de Universiteit van Oxford onder leiding van Bostrom. Het instituut houdt zich bezig met het voortbestaan van de mensheid en probeert licht te schijnen op de bedreigingen die haar kan doen uitsterven. Onder de genoemde risico’s staat bijvoorbeeld ook een zeer dodelijke pandemie, een risico die we inmiddels allemaal wat meer zijn gaan begrijpen. Mijn aankomende boek “Eerste Aarde” Het boek dat ik momenteel aan het herschrijven ben gaat over vier personages die een ogenschijnlijk normaal leven leiden, totdat er een mysterieuze man op social media verschijnt die verkondigd dat de wereld waarin zij leven een simulatie is en dat deze zal gaan sluiten. Meld je aan voor mijn nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van het boek en om al enkele previews te krijgen voordat deze uitkomt. Abonneren! Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief om de voortgang van mijn boek te volgen! Email: * Voornaam