Mijn eerste boek is gepubliceerd

Van tevoren had ik er niet echt over nagedacht. Ik was een boek aan het schrijven en daar stortte ik mij volledig op. Het schrijven van het verhaal, het herschrijven ervan (en dat nogmaals enkele keren), totdat de vraag zich begon op te dringen: ‘Wat zou een ander ervan vinden?’

Proeflezen

Ik liet m’n verhaal door twee mensen lezen en hun feedback gebruikte ik om het boek nog beter te maken. Wat ik vooral zo leuk vond is dat er eindelijk iemand las wat ik had geschreven. Terwijl mijn vrouw (die één van de twee lezers was) de hoofdstukken op Google Docs las, zat ik verstijfd in anticipatie naast haar te wachten. Ik hoorde m’n eigen hartslag en adem en ik kon niks anders doen dan me volledig concentreren op haar reactie. Moest ze lachen? Moest ze gapen? Vond ze het leuk om te lezen? Natuurlijk begrijp ik dat een familielid dat zo dichtbij je staat niet bepaalt objectief is, maar toch was ik in de zevende hemel toen ze zei: ‘Het lijkt alsof ik een echt boek lees, totdat ik iets persoonlijks van jou tegenkom en me besef dat jij het geschreven hebt.’ Dat is toch een groot compliment?

Publiceren

De vragen of ik het naar een uitgever op ging sturen of dat ik het zelf ging publiceren waren voor mij loze vragen want ik schreef het voor mezelf, omdat ik wilde kijken of ik ook in staat was een verhaal op papier te zetten. Echter na de eerste feedbackronde voelde ik me gevleid dat iemand mijn boek las en het leuk vond. Ik besloot om toch maar een versie te laten drukken en het moment dat ik het in boekvorm in handen kreeg was onbeschrijfelijk. Ik had een echt boek geschreven. Ik begrijp dat iedereen een verhaal kan schrijven en het tot boek kan laten drukken, maar toch voelde het speciaal, want ik genoot er zelf van om het te lezen.

Wat ik erg leuk vond waren reacties om me heen van mensen die heel enthousiast werden van het idee dat ik een boek had geschreven en het graag wilde lezen. Toen kwam de vraag in me op: ‘Wat heb ik eigenlijk geschreven? Kan ik deze mensen dit wel laten lezen? Of verlies ik daarna al het contact met ze?’

Omdat ik enkele jaren mijn hart en ziel in het boek had gelegd vond ik dat ik het best te koop mocht zetten en als mensen het wilden lezen dan was dat goed. Het is immers waar boeken voor zijn toch? Het boek is nu gepubliceerd via MijnBestseller en ik zie er dagelijks verkopen bij komen. Het is vreemd want ik kan niet zien wie ze kopen en de gedachte dat mensen het boek thuis ontvangen en vervolgens gaan lezen (zonder dat ik weet dat ze bijvoorbeeld bij ACT II, hoofdstuk 20 zijn) is een vreemde gewaarwording. Het is niet meer in mijn handen en het is nu wachten op het vonnis.

Uitgever?

De enige vraag die ik nog hoor is of ik het nog naar een uitgever op ga sturen. Mijn zelfcriticus vraagt dan gelijk: ‘Is het daar wel goed genoeg voor?’ Een antwoord op die vraag kan ik zelf niet geven en dus ga ik het maar opsturen. Wie weet vinden ze het wat. Of niet. Dat is ook prima. Ik ben eigenlijk veel meer benieuwd naar de reacties van de mensen dichtbij.

Wil je weten wat ‘The fuss is all about?’

Koop hier je versie van VER VAN HUIS en laat me weten wat je ervan vindt!